Drinkwaterfluoridering

In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw deed TNO onderzoek naar het effect van drinkwaterfluoridering op het ontstaan van tandbederf (cariës). Uit Amerikaans onderzoek was gebleken dat op plaatsen waar het fluoridegehalte in drinkwater van nature iets verhoogd minder tandbederf voorkomt. De Cariëswerkgroep van TNO nam de proef op de som in Tiel en Culemborg.

Geen gaatjes

Uit het onderzoek bleek dat 60 procent van de jongeren die vanaf de geboorte gefluorideerd drinkwater hadden gebruikt, geen gaatjes kreeg in de tanden en kiezen. Dat was voor de Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Tandheelkunde, de Gezondheidsraad en de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunde reden om de Nederlandse overheid te adviseren om over te gaan tot drinkwaterfluoridering.

Moreel dilemma

Er ontstond een brede maatschappelijke discussie, en de weerstand tegen drinkwaterfluoridering nam toe. Een moeilijk te weerleggen argument tegen drinkwaterfluoridering was dat je als individu geen ‘vrije keuze’ meer hebt om al dan niet fluoride te gebruiken. Dat kan een principieel bezwaar zijn, of gegrond op angst voor medicatie via het drinkwater. In 1976 trok de minister van Volksgezondheid en Milieuhygiëne het wetsontwerp om fluoridering van het leidingwater te legaliseren terug. Drinkwaterfluoridering is er in Nederland nooit gekomen.

De Cariëswerkgroep van TNO onderzocht ook andere methoden van cariëspreventie. Uiteindelijk bleek toevoeging van fluoride aan tandpasta buitengewoon effectief te zijn.